Week 23 tot en met week 26 2022

 

Engeland fietsreis.

Helaas heeft het minder goed uitgepakt dan ik had gehoopt. De eerste twee weken verliepen vlekkeloos. Daarna ben ik lopend met de fiets aan de hand gevallen. Ik had ingescheckt bij een camping in Robin Hood's Bay, raakte met de trapper de stoeprand en ging met bed en bult in een flinke smak onderuit. Gelukkig had ik mijn helm nog op want mijn hoofd kwam met een fikse dreun tegen de grond. Na twaalf dagen afwachten met o.a. een ziekenhuisbezoek bood iemand mij aan om mij naar de boot in Hull te brengen met fiets en bagage. Dat heb ik met beide handen aangenomen omdat er geen gevoel van verbetering in zat. Weer thuis ben in naar de huisarts gegaan en die stuurde me door voor een foto. Twee breukjes, één bij pink en één in de hand. Gips erom en pink en ringvinger samen in een spalkje dmv van twee bandjes. Mooier kan ik het niet maken. Tranen hebben gevloeid want ik had tot eind augustus zullen blijven...

8-6

Overtocht Hoek van Holland-Harwich.

9-6

Harwich-Leiston.

10-6

Leiston-Belton.

11-6

Belton-Northrepps.

12-6

Northrepps-Wells-Next-To-Sea.

13-6

Wells-Next-to-Sea-Sandringham.

14-6

Sandringham-Holbeach Burn.

15-6

Holbeach Burn-Ferry Hill (Farm).

16-6

Ferry Hill (Farm)-Mealand Hill.

17-6

Mealand Hill-Beverly.

18-6

Beverly.

19-6

Beverly-Hunmanby.

20-6

Hunmanby-Fyingdales (Nabij Robin Hood's Bay).

21-6

Fyingdales/Robin Hood's Bay.

De rest van de tijd zal ik hier noodgedwongen doorbrengen ivm de valpartij. Er gaat nog een bus naar Withby and Scarborough van hieruit. Ik bezoek nog een huisarts die me niet wil zien en ik kom terecht bij een ziekenhuis. Helaas geen verbetering. Uiteindelijk zal Ian me naar de boot brengen. Ik ontmoette hem in Scarborough op 20 juni waar hij me aan sprak vanwege mijn Nederlandse vlaggetje op de fiets en zijn vraag over een overleden soldaat uit de tweede wereldoorlog die in Arnhm/Oosterbeek bergraven moet liggen.

22-6

Whitby.

Hier ga ik ook naar het ziekenhuis. Ik krijg een pleister.... maar kan het beter aan de lucht laten genezen zegt de verpleger.

23-6

Robin Hood's Bay.

25-6

Whitby/Sandsend.

Omdat ik het zo langzaam aan zat begin te worden ga ik toch eens proberen te fietsen. Zonder bagage, dat is al moeilijk genoeg. Pijnlijk vooral, het trekt door mijn hele arm heen. Maar ik moet op zoek naar wat fatsoenlijks te eten want de dorpswinkel heeft alleen wat blik en op advies van Ian, de man die me aansprak in Scarborough, een elastieke kous halen. Eerst naar een drogist in Whitby en om toch wat te zien een klein stukje verder naar Sandsend.

27-6

Op de camping staan een groep dames die een keer per jaar samen op stap gaan. Een van hen spreekt me aan. Ze is verpleegster en ziet dat ik die kous niet goed draag. Vraagt wat er is gebeurd en checkt me ook nog een keer. Doet de kous op de juiste wijze om mijn arm en zegt dat ik rustig aan moet doen. Ze vraagt of ik zin heb mee te gaan met de groep voor een wandeling en een bezoekje aan het dorp Goatland Village. Daar is de tv serie Heartbeat opgenomen. Ik ga graag mee zeg ik. Het dorp hier heb ik wel gezien vanuit alle hoeken.

Zou dat geluk brengen? Muntjes in een boomstam?

Lunchtijd! Ik ga drie keer wat halen plus een grote kop thee. Ik ben uitgehongerd!

28-6

Ik had Ian uitgenodigd voor een lunch. Daarvoor zou ik met de bus naar Scarborough gaan. Hij opperde echter dat hij me op zou halen bij de camping om dan via het nationaal park te rijden en te lunchen in de buurt van Pickering. Hoe aardig is dat! En wat een mooie rit en heerlijke lunch. Ik was dapper zei hij want ik eet zonder blikken of blozen iets wat typisch Engels is en waar de meeste buitenlanders van griezelen: black pudding!!

De vrouw van Ian is vijf jaar geleden overleden en ik begreep dat ze in dit kerkje is herdacht. Het staat tegenover de pub waar we gaan lunchen. We gaan even naar binnen. Ik ben gek op al die oude kerken die je hier in Engeland vind en ook al die oude begraafplaatsen met doorweerde grafstenen die de tand des tijds hebben overleefd. Bij ons is dat grotendeel weg.

Ian is zichtbaar verdrietig en ik steek een kaarsje aan voor zijn vrouw.

Mooi mooi, dat handschrift, die tekeningen en die kleuren.

Ian.

29-6

Vandaag slaat de dip echt toe. Ik zit hier nu al negen dagen af te wachten op beterschap die niet komt. Het is een hele beproeving voor me. Ik ben al serieus aan het overwegen om in Newcastle proberen te komen om de boot naar huis te nemen. Ian zegt dat Hull dichterbij is en dat hij me daar wel naar toe kan brengen met fiets en spullen. Daar ben ik hem dankbaar voor. Hij merkt wel aan mij dat ik me hoe langer hoe meer verloren begin te voelen. Ik loop nog maar eens een keer naar het strand en via de jeugdherberg terug. Sally de verpleegster zou groenten voor me meebrengen maar ik zie haar niet en ga eten in de pub. Ook al zo'n dingetje, alleen uit eten. Achteraf bleek ze de groenten op de bagagedrager te hebben gelegd. Had ik dus gewoon niet gezien.

Het toetje was appelcrumble waarbij je kon kiezen tussen gustard, ijs of room om erover heen te doen... Ik kies alles !

30-6

Ik neem nog maar een keer de bus en ga naar Scarborough. Ik moet toch wat met mijn tijd en bezoek de art gallery en nog een ander museum met fossielen. Als ik dat gedaan heb krijg ik een appje van Ian hoe het gaat en waar ik ben. Ik zeg waar ik ben en een half uur later zitten we samen aan de lunch. We proberen daarna nog of het zwembad open is omdat dat wellicht goed is voor mijn arm. Dat gaat bijna sluiten en loont dus niet de moeite. Hij zet me af bij het busstation. Eenmaal terug bij de tent neem ik de beslissing, ik wil naar huis, ik wil dat er goed naar mijn arm wordt gekeken en ik ben klaar met de doelloosheid van de afgelopen tien dagen. Een druk weekend hier op deze camping spreekt me allerminst aan. Ik pleeg overleg met Ian wanneer hij me naar de boot kan brengen. Dat maakt hem niet uit, hij is gepensioneerd. Ik regel online de ticket en ga morgenavond naar huis. In Rotterdam zullen Berry en Henriëtte me op halen. Dank dank voor al die hulp en lieve mensen om me heen.

1-7

Ik krijg het voor elkaar de tent en alle spullen in te pakken en zet de fiets bij de receptie. De rest van de dag dwaal ik doelloos door Robin Hood's Bay. Neem een echt Engels ontbijt en zit een poos aan de baai. Rond 15.00 uur is Ian er. Om de fiets in de auto te krijgen moet het voorwiel eruit. Dat is gelukkig vrij eenvoudig. Wat ben ik blij met deze hulp en dat hij me aansprak in Scarborough. Dat had ik te danken aan mijn Nederlandse vlaggetje en het feit dat hij een overleden soldaat zocht uit de tweede wereldoorlog die in Arnhem/Oosterbeek begraven moet liggen. Of ik daar achter kon komen. Inmiddels heb ik dat al uitgezocht samen met Google. Die ga ik zo snel mogelijk zoeken. Eenmaal aan boord kom ik terecht in een lopend buffet wat er heerlijk uit ziet. Ik heb wel trek en ik vraag aan een mede passagier hoe het in zijn werk gaat. Hij zegt: "Ze hebben bij de deur toch je ticket ingenomen?" En hij wijst een vage richting uit. Ik heb geen ticket en ik kom van de andere kant. Hij lacht, don't worry and enjoy your meal! Ik schep op en ga zitten. Als de ober mijn lege bord weg haalt knik ik vriendelijk en haal me ook nog een toetje met gustard en chocolade cake, een ijsje en een kop thee. Het zit heus niet altijd tegen, net zomin als dat het altijd regent in Engeland...

I'll be back. Ik weet alleen nog niet hoe en wanneer want drie maanden vrij in de zomervakantie zal er niet meer inzitten.